i kiedy noc zamyka powieki oczu zbyt zmęczonych czekaniem patrzę w niebo nieszukaniem gwiazdki co z niego spadnie skąpana w deszczu przyczepiam skrzydła do słów którymi biegnę po chmurach do ciebie by ci przynieść cud bliskości spełniony połączeniem niemożliwego
Bosa do ciebie przyszłam. Nie wiedziałam wtedy jeszcze, że lubisz moje stopy. W tej czerwonej sukience, którą wiatr tak lubi gonić na brzegach podwijając. Nie miałam ze sobą zbyt wiele… tylko buzię pełną piegów, głowę w rudościach kasztanów, serce z pustym miejscem do pokochania i całą walizkę blizn. Stanęłam nieśmiało w kącie i nie umiałam nawet powiedzieć ci, że to ja. Ta, na którą czekasz. Bo… przecież nie miałam nic. Tylko siebie. Patrzyłam na odbicie mojego nieszczęścia w lustrze twoich oczu, gdy szukałeś we mnie zapomnianego błękitu. W jakiś sposób mnie poznałeś i wiedziałeś, że stalą kryję całą miękkość zakopanej głęboko czułości. Znałeś mnie od zawsze i zachwytem wypełniłeś niepewność. I kiedy przygarnąłeś do swoich ramion wszystkie moje smutki i zbyt duże myśli, które pełne były czerni nagle kolorami rozkwitły motyle. Uwierzyłam. Że ruch ich skrzydeł otwiera dla mnie niebo.
Oddechem ogrzałeś mi stopy. Niespotykanym ciepłem, przy którym tak łatwo jest zapomnieć i spalić w nim wszystkie niepotrzebne chwile zamierzchłej przeszłości. Po jednym szwie, cierpliwie i z delikatnością rozpruwałeś ślady nieumiejętnego łatania, na moim sercu założonego, by miejsce po nich wypełnić miękkością swoich ust. Jakbyś chciał zmazać wszystko, co wydarło mi siebie i podeptało niewinność tworząc zbroję. Jakbyś chciał, by narodziła się we mnie pewność, że jestem warta kochania. Taka zwykła, szara i bez posagu wniesionego całym stosem dóbr doczesnych, z głową pełną chmur, niebieskich migdałów i słoni różowych, z dłońmi szukającymi dotyku na tobie i z domem dla ciebie w moim sercu.
Czasem jestem niemądra i zbyt dużą wagę przywiązuję do rzeczy tak mało istotnych, które urastają w głowie do sedna i przykrywają przez moment ostrość widzenia. A przecież najważniejsze jest, by być. W pełni i zawsze – zawłaszcza wtedy, kiedy coś się rozsypało jak czas teraz, który nie chce wrócić do stanu pożądanego. Być. Bo nawet kiedy milczę wiesz o tym, że jestem blisko. Wiesz, prawda? Bo moje bose stopy i twoje usta od zawsze istniały dla siebie. A nasz dom bukowy, pełen zapachu i słońca tworzy się w nas wzajemnie. I choć czasem istnieje wrażenie, że wiązadła są zbyt wątłe i tyle zawieruch na zewnątrz panuje ponurych, to fundament jest wytrwały. Korzeniem silnym wrośnięty. Czekam więc, aż przyjdziesz do mnie bosy i podasz mi ciepło swojej dłoni zapraszając na spacer. Wtedy rzucę wszystko, założę sukienkę i pójdziemy. Pójdziemy łąką, tam gdzie się kończy horyzont a za nim… czekają dwie szklanki pełne herbaty na stole w wiśniowym sadzie z widokiem na przyszłość. Maria Magdalena Oosthuizen https://pl.pinterest.com/pin/358247345357767337/
rozpadł się czas i tak trudno przesypać klepsydrę piaskiem zbyt wolnych minut przytulone myśli rozpalam ciepłem w tobie spijając ci z ust najmniejszy brak bliskością może usłyszysz szept czułości mojego serca
Tomasz Alen Kopera - L19 https://www.facebook.com/arteclatgallery/
Siedziałam w mojej świątyni dumania otoczona zimnem i patrzyłam na spektakl nocy o niebie niezwykle czarnym głębią dotyku, podpalonym ogniskiem światła chmur sino złotych na wschodzie. Cisza, choć w mieście trudno usłyszeć bezruch nawet o takiej porze. Ptaki zmarznięte, pochowane w tujach, śniły o wczesnej wiośnie tak namacalnie, że niemal widziałam te rozkwitające im w głowach kwiaty zapachem. Wiatr delikatnym muśnięciem poruszał zziębnięte płatki kwitnących jeszcze pelargonii i trącał drobne dzbanuszki wrzosów – nieskorych za bardzo do psot swawolnika. Spojrzałam na różę schowaną już przed pierwszymi dotykami zimy, które coraz częściej można było poczuć nocą – dzielnie udawała, że jeszcze nie czas wypuszczając liście, przy wtórach wtulonej w nią poziomki, która najwyraźniej odkryła jeszcze w sobie zew natury i zakwitła drobnymi kwiatuszkami.
Drzewiec zamyślony, jak zawsze ciepło popatrzył mi w oczy i pokiwał głową. Pewnie w zastępstwie księżyca, bo ten jeszcze nie zdążył odżywić się na tyle, by pokazać światu buzię. Gwiazdy wychylały się ciekawością zza chmur strzępów i patrzyły na moje dłonie.
Siedziałam bose stopy oparte o trawę trzymając owinięte kocem wspomnień z przyszłości i nawijałam na kłębek słowa z myśli. Różne wyrazy, z których potem chciałam zrobić szalik dobierając je w zdania pełne ciepła i przytulności. Zapomniałam zupełnie, że nie potrafię przecież ani szyć, ani operować tak sprytnie drutami, by pobudzić do życia materiał… ale to nic, zrobiłam jak umiałam i utkałam dla ciebie szalik z siebie, żebyś mógł nim owinąć smutek i zmęczenie. Wiem… nie nosisz szalika, ale i tak będę go kładła ciepłem każdego słowa na choćby cieniu zwątpienia, żebyś poczuł. Każdej nocy niezależnie od pory dnia. Żebyś miał świadomość ciepła, które nie boi się przekraczać granic. Nauczyłeś mnie przecież, że nie ma takiego miejsca, do którego nie umiem się dostać. Więc jestem.
Dido - Here With Me
Nie słyszałam kiedy wyjechałeś
Zastanawiam się czemu tu jeszcze jestem.
Nie chcę przenosić swoich rzeczy
To mogłoby zmienić moje wspomnienia
Jestem jaka jestem
Robię to co chcę
I nie potrafię tego ukryć
I nie chcę odejść
Nie chcę spać
Nie potrafię oddychać
Dopóki nie będziesz odpoczywał tu przy mnie
I nie chcę odejść
nie potrafię się ukryć
Nie potrafię istnieć Dopóki nie będziesz odpoczywał tu przy mnie
bezsenne palce twoich myśli rozpinają guziki i rozbierasz mnie warstwa po warstwie z obaw napełniając żarem wszystkie te miejsca niedotyku pełne zamykam oczy oddana delikatności pieszczoty by narodzić się w pamięci twoich ust i już zmierzam po ścieżkach wytyczonych pragnieniem do ciebie
William Oxer - A Quiet Darkness https://www.art2arts.co.uk/artwork/a-quiet-darkness
kiedy tembr twojego głosu lgnie muzyką koncertu w moim sercu jesteś blisko na zamknięcie oczu w miejscu w którym nie ma strachu są słowa prawdy niewygasłej z uczuć przytul mnie tak jeszcze Sergio Martínez Cifuentes https://pl.pinterest.com/pin/332703491222284797/
ostrą żyletką słów wycinasz ślady w żywej tkance mojego czucia naciskając mocno by krwawiło bólem chwilę potem dajesz mi swoje ramiona rozedrgane bezbronnie przestraszone siłą rażenia przytulam bo wiem że tylko ja mogę być twoją ścianą bezpieczną do przybijania krzyża strachu
rozpadam się potłuczoną szybą na ułamki czucia rozsypują się przez palce duszy odpryski naczyń krwionośnych pobite o ścianę niemocy choć betonuję powstałe dziury ból i tak przenika nie udaje się skamienieć kiedy miłość wciąż drży płaczem
wydłubuję oczy nadziei by ociemniała przestała kwilić próżne litanie a ona w odwecie i tak wbija gwoździe krzyżując mi duszę zapotrzebowaniem na cud którego brak dla grzeszników nie ma przecież zbawienia
Peter Gric https://www.artstation.com/artwork/EVNEE0
słowa puste myśli puste dłonie puste czas wydłużony wydziera ze mnie strzępy i tylko serce pełne miłości do ciebie błąka się jak pies po ulicach podszytych wiatrem
Tomasz Alen Kopera https://www.arteclat.com/gallery/
rozszarpane czucie bandażuję resztką soli bezwodnej co kruszy taflę oczu rysami nie tli się nic umarło zabite tępym nożem wbitym w puls ciała beznadzieją rośnie we mnie krzyk zdrutowanego bólu na kolanach modlę się jeszcze o siłę wytrwania Peter Gric https://www.facebook.com/pgric/
niepewność strach bezradność w samym środku mojego człowieka w pokoju z widokiem na serce siedzą przy ognisku co lodem skuwa całe ciepło krwi metalowy posmak mrozu w sobie czuję może dziś narodzi się słońce i nadejdzie roztopem wiosna może dziś...
Tomasz Alen Kopera - E17 https://www.facebook.com/tomasz.alen.kopera
na linii moich ust skrapla się pieszczota twojej myśli dotykaj mnie tak jeszcze słowem nienasyconym a rozsypię się duszą obnażoną na twoim języku w bezsenności Karol Bąk http://www.karolbak.com
żal mi tych co pytają czy będę umiała kochać dalej ubodzy tak nie znając dotyku miłości który jest jak rzeka co w załamaniu pogody zrywa wszystkie tamy i przekracza każdy mur by trwać bliżej
choć nie ma jest bliżej niż to co dotykam znów wspinaczka lub spadanie a ty to niebo w które jak kamienie w studnię wrzucam drobiny mojego serca może jak gwiazdy oświetlą ci noc
tęsknota gęsta uskrzydlona smakiem twojego głosu niespodziewanie położonego bliskim szeptem drży oddycham dziś powietrzem zupełnie innym echo słów prawdziwych owija się w mojej ciszy ciepłym szalem wokół duszy zostań dotykiem
zapinam guziki swetra codzienności automatem odruchów wyuczonych zaciągam rolety zacienieniem oczu by nikt nie zobaczył jak zapadam się cichym szelestem w wydrapanych z krzyku ścianach bólu powlekam uśmiechem drżenie głodu czułości to nic to tylko kolejny dzień do przeżycia Maja Borowicz - Z prochu powstałeś http://www.majaborowicz.com/galerie/malarstwo-olejne/
Uwolnione myśli... przedostają się przez zadrutowany dach, przeciskają zakamarkami, podróżują na gapę i zaraz są przy mnie. Blisko. Trochę się boję... tego zamknięcia i dotyku milczenia. Wiem, że czasem konieczność jest, by kneblować zdarzeniom uczucia, by zaklejać plastrami taśmy bez możliwości wydostania się. Patrzę w dzień, choć tyle w nim nocy niepokoju. Ciemnych chmur... w moich oczach pełnych stali. Schowana w niej miękkość zaszła błękitem za horyzont tęczówek i śpi. Mija powoli kolejna kartka z kalendarza, jak ślimak co musi przemyśleć kierunek drogi, rusza się jednak czas, co tak trudno zauważyć przez opieszałość. Mam wrażenie, że zegary śpią już snem na zimę kumulując czynności życiowe na potem, choć jest jeden... w nim wskazówki są jak moje ramiona. Pełne chęci chociaż wciąż ograniczenia przyszpilają go do muru. Nie da się, zakaz, nie można... przybite do moich ramion, a przecież nic nie pokonuje tak skutecznie jak bezradność. Nic też nie bije tak na alarm nieustannie kołacząc się w korytarzach głowy. Marznę w stopy, oczy i dłonie. Tylko w usta nie, bo w nich mieszka magia oddechu, co na mrozie paruje... wydychaną nadzieją.
Tak niedoskonała. Mała... moja miłość. Cicho zagląda w oczy i nieśmiało zakłada koc na twoje ramiona bojąc się, czy nie przestraszy nadmierną śmiałością tego ciężkiego snu, w który w końcu udało ci się jakoś przycupnąć. A potem nagle wykwita i pragnie coraz więcej. Bez umiaru zupełnie. Wszystkiego. Znowu... niepoprawnie jak zawsze. Naciąga na twoje stopy ciepło. Każdego ranka otwiera oczy z szansą na cud. Bo może już się spełni. Przecież nikt nie nakładał limitu na zrealizowane niemożności, więc może teraz ułowi się nagle spadająca z nieba gwiazdka w dłonie z uśmiechem na ustach, że to już...
Dziś rano kawa postawiona na skraju duszy otuliła aromatem przekonania... że to nie jest milczenie przecież. Równoznaczne z brakiem obecności. To najbliższy dotyk, który potrafi przekraczać wszystko co na drodze. Wiem, że to wiesz. Bo ja cała to miejsce dla ciebie. Otwarte domem, ogrodem rozkwitłym i sercem pełnym puchowej poduszki...
Trafisz. Usłysz tylko szept mojego wołania w twojej duszy.
znów budzi mnie myśl o tobie z bezsenności zapodziana całkiem brodzę nagimi ustami po skradzionej bliskości i czuję jak jesteś oddechem ciepła na poduszce mojego snu
