cisza bolą słowa grzęzną w gardle dławiąc kiedy to co najdroższe znika oddawane każdej minuty bez walki przez tłum bałwochwalczy co krzyczy hasła nie znając ich przyczyny za karłami teatrzyku medialnego boję się bo dom burzysz ociemniały mieszkańcu
nie widząc niewoli w którą się wpychasz z klapkami na oczach cisza bolą słowa grzęzną w gardle kiedy orzeł staje się nielotem
cisza o sznurowanych ustach leży z głową w chmurach gaśnie słońce noc szeptem nuci kołysankę kroplami spadających gwiazd poranek o smaku nadziei rozsiej po policzkach piegami niech zakwitną brakiem rys na szkle
Tomasz Alen Kopera https://www.facebook.com/people/Tomasz-Alen-Kopera/100044150903681/
tam gdzie noc spotyka dzień przyjdź do mnie niosąc w dłoniach prawdę pozbawioną wstydu tęsknię przeogromnie za nagością słów rozedrganych pośpiesznym oddechem
Trudy Good https://www.facebook.com/trudygoodartist
zostawiasz porysowane ostrzem języka lustro moich oczu nie pęka trwając w ciszy choć serce wyciśnięte ze wszystkich złudzeń nie pyta już o jutro drżę w oparach absurdu szukając słów prostszych dróg i mostów dla ciebie kanty głowy kaleczą myśli bez prostych odpowiedzi
chcę dobra w miłości tego co ujmuje pod ramiona podnosi dając gwiazdy w sercu pocałunki w niebie wyjmując drzazgi tkwiące odłamkami słów i czynów mijanych ludzi chcę dachu nad głową od chaosu fobii codziennych bez ucieczek nagłych zastępników kłamstw owijanych milczeniem chcę światła wiosny i zrozumienia powietrza pełnego migotań dłoni blisko chcę z tobą wszystko i nic
cichość ugłaskanych słów każdego dnia umieram od nowa w milczeniu oczu czai się opowieść której nigdy nie wypowiem ból powszedni spływa krwią po palcach zbyt ciężkie ręce nie sięgną do nieba
Fot. Stefan Gesell http://www.markuswalterart.com/blog/stefan-gesell3718893
zachwyt dnia przysłoniony bezsennym cieniem ciszą bezdźwięcznych słów wtedy zanikam nie zdarzam się nikomu gładkość ściany nie wyciąga dłoni toń emocji zalewa brzeg do którego nie dotrę
Brakuje mi ciebie. Ciebie przeciętny człowieku. Tak ciebie - zwykłego, nieuformowanego, bez otoczki niebieskiego światła. Myślę, że już nie żyjesz. To przekonanie napełnia mnie smutkiem. Tak bardzo do ciebie tęsknię. W dzisiejszym świecie nie ma miejsca dla ciebie. Nie mieścisz się w sztywnych ramach bezmyślności.
Patrzę wokół z coraz większym przerażeniem jak szerzy się zło. Brakuje tak bardzo zrozumienia i zwykłej miłości. Tego najbardziej wytartego pojęcia, słowa nadużywanego bezmyślnie i wypranego już zupełnie ze znaczenia w pierwotnym stanie. Dziś muszę być tolerancyjna i kochać to, co jeszcze niedawno było marginesem. Teraz ja nim jestem. Jeszcze jestem...
Wtłoczona w mury - nie postawione nowymi obostrzeniami - a jedynie brakiem mózgów w otaczających mnie ludziach. Ludziach... choć wszyscy oni wyglądają jak nakręcane kluczykiem zabawki. O jednej słusznej linii. O jednym słusznym kierunku działania. Nie ma nic innego.
Wsadzeni w ściany, w maski, w odległości, w zdystansowanie, karmieni papką jednakowego rodzaju niezależnie od wybranego przekaźnika ( bo wszystkie służą jednemu celowi - praniu myśli ) współczesne trupy zasilane jeszcze podstawowymi wypełniaczami rozbudzonych potrzeb konsumpcyjnych. Konsumują. Konsumują. Konsumują... Ruszają się po sznurkach jakimi są prowadzeni. Krzycząc co sił akurat narzucone hasła - nie dlatego, że są ich tylko dlatego, że tak trzeba.
Świat stanął na głowie. A ty człowieku już nie istniejesz. Jesteś tylko kolejną odbitką udoskonaloną przez liczne korekty wyglądu i myśli, by zadowolić następny tumult tak samo bezmyślnych followersów. I nie staraj się tego zmienić. Bo to niewygodne. Bo wymaga samodzielnego spojrzenia, poddania się - niestety - wszechobecnej ocenie i zapewne w jej wyniku wykluczeniu z tzw. społeczeństwa. Nie przyznawaj się do swojego narodu, do swojej historii (o ile ją znasz), do swojej rodziny (o ile ją masz), do swojej wiary , do swojej orientacji (chyba, że jest z gatunku tej pożądanej), do swojej płci. Wyrwij to z siebie w imię tzw. wolności - to najlepiej tworzy przynależność do zrównoważonej wizji cudownej rzeczywistości , pełnej identycznych człowieko-podobnych form bezmyślnej trzody.
Idę ulicą i patrzę - na plakaty pełne kolorów tęczy z wyrysowaną niczym dziecięcą rączką rodziną - w jedynie słusznym modelu tata+tata+dzieci, patrzę na stoiska z listami do podpisu przeciwko aborcji, za aborcją, przeciwko eutanazji, za eutanazją, patrzę na różnorodność seksualną i wielorodzajowość płci, słyszę o promocji coraz to różniejszych pojęć typu poliamoryzmu czy panseksualizmu, patrzę jak zabierane są prawa, a nakładane obowiązki i ograniczenia, wydawane paszporty medyczne, ustawiane na szybko punkty wyszczepień (jak to dla bydła), jak ograniczana jest gotówka i promowana cyfro-waluta, podziwiam coraz to nowsze aplikacje śledzące czy spisy narodowe itd., itd. I zastanawiam się. Jak to możliwe, że taką niewolę nazywa się wolnością?
Brakuje mi ciebie człowieku. Z tym co czyni cię ludzkim - z emocjami i uczuciami. Z myślami i dobrze działającym komórkami w mózgu nie ulegającymi otępieniu, czy wręcz redukcji. Z twoimi wątpliwościami i wartościami, które nie są jak chorągiewka na wietrze - bo budowane latami wykształciły ci kręgosłup po to, żebyś potrafił stać. Stać z podniesioną głową, a nie czołgać się.
