kiedy znikam choć najbardziej chcę być

czasem chodzę po szklanych górach stromych i marzę 

o deskach mostów zwodzonych które dla mnie ktoś otworzy

bym nie spadła kiedy moje stopy nie znajdą punktów zaczepienia

o wyjątek położony

nie dla mnie

i czuję podłogę choć tak do niej daleko

z ostatniego piętra

połykam ciężar następnych schodów i jestem

chaosem w sobie niepoukładanych myśli

które krzyczą bez tchu

ale nikt nie słyszy ciszy

jaką nauczyłam się zostawiać

by nie przeszkadzać niekulturalnie w świecie pełnym pozorów

stoję naga a i tak wszyscy patrzą na kolor sukienki co wchodzi w oczy

bo nie trzeba robić nic 

w tym komfortowym czasie gdy jestem tylko do tego by cieszyć

rozpinam palcami latawce baniek mydlanych 

szukając czułości

śladów które kiedyś ktoś komuś zapisał w testamencie po byciu razem

zbieram bukiet motyli i chłodzę się oddechem ich skrzydeł

licząc stada całe różowych słoni

które nie istnieją

jak ja

patrzysz na moje słowa zbierając je 

i widząc całe strony z rozsypanych liter ułożonych w wiersze

a to tylko zdania w mojej głowie 

nie wnoszą nic

pustką wyrazu 

i jestem jak zawieszona między tym czego chcę

a tym czego nie wolno mi zrobić bo moje chcę nic  nie znaczy jest jak reszta słów pozbawiona znaczenia

bo jestem tylko uzupełnieniem w pustej szklance codziennego dnia 

która nie wystarczy nigdy by ukoić 

ale stoi wśród ulubionych naczyń by móc sięgnąć wtedy kiedy w duszy jest jakaś tęsknota za muzyką

nie jest potrzebna czy konieczna do przeżycia ale w sposób niewiadomy napełnia tam gdzie największa pustka jest

i patrzę na obłoki które chciałabym zdjąć z nieba widząc na nim ułożone te wszystkie chwile w jakich było możliwe dosięgnięcie niemożliwego

na czułość zapisaną w nieskończoności mojego serca twoją obecnością tak kruchą

na te chwile kiedy nie ma w nas wad ani zalet a jest tylko miłość

i jest we mnie jezioro całe

tęsknoty na którą nie mogę sobie pozwolić

co ignoruję tak doskonale w świetle księżyca 

on jest mi latarnią niespełnionych dni i zna smak moich myśli najlepiej

bo jadł niejednokrotnie ten chleb który piekę - zbyt słony jednak

i patrzę w jego oczy które są ciepłe przez chwilę zrozumieniem

bo tylko on widzi mnie taką

kiedy wszystkie moje trawy na łące płaczą

z tęsknoty za tobą

czego nie powinnam robić rozgrzebaniem

ale przecież niech rzuci kamień ten kto nie zgubił śladów w lesie 
kto nie stracił mając w dłoniach 
kto nie wie jak boli smak spełnionych marzeń

Jacek Yerka - Labirynt
http://www.galeriatriada.com/index.php/artist/yerka-jacek/