Źródło

Nie wierzyłam. Ani w sny, ani w marzenia. Nie wierzyłam. Choć od dziecka lubię przecież zagłębiać się w chmury z widokami wyobraźni i kałuże z niebem rozbryzgującym się kroplami gwiazd pod stopami. Nie wierzyłam, że możliwe jest… aby to co wyśnione najbardziej, najgłębiej i najmocniej schowane przed całym światem, bo przecież życie to nie bajka i się nie spełni, jednak w jakiś niewyjaśniony zupełnie i nierealny sposób się działo.

Puste ulice, miasto, głowa, serce i balkon. Puste tak mocno, bo cię nie ma blisko na odległość oddechu. I widzę tyle rzeczy, których nie widzę przecież, a tylko czuć mogę. Moje motyle o kolorze szczypiorku krojonego na śniadanie rozkwitają mi w brzuchu. I te maliny podawane ci do ust, zebrane o świcie z krzaków, które jeszcze przecież nawet nie rosną. Bo to tylko moje zmyślenia są...

Kiedyś… nie wiedziałam, że można żyć inaczej. Choć przecież dążyłam do kochania całą sobą - takiego w pełni, bez tych wszystkich warunków czy handlu obwoźnego - ty mnie ja tobie, punkt za punkt. Ale nie wiedziałam, że można czuć pełnym oddechem zapach łąki w całym sercu. Które bije tak silnie jakby chciało tylko skakać na skakance. Z radości. Że można znaleźć, choć się wcale nie szukało. Nie szukało się, bo wiara wygasła zanim się jeszcze w pełni odezwała. Bo kiedy potłuczone czucie spadło, gdzieś w okolice kostek i nie chciało już wstawać, by nie musiało się nadwyrężać, bo nie warto wcale, bo przecież kochać można wiele razy, ale kolejny, kiedy dostaje się po pysku w sam środek uczuć daje zwątpienie, staje się naturalne, że nie ma szans. I brak sił do kolejnego nadstawiania policzka... Trudno o ufność. Kiedy więc staje się ktoś, kto przynosi w dłoniach czystą wodę, nagle płomień rozpala wszystkie latarnie, gwiazdy i świece. Motyle zaczynają fruwać, a ja… znowu kocham. Ale zupełnie inaczej. Bo nagle przekonanie, że się dzieją cuda, dla których jestem w tym życiu, pozwala uwierzyć. I ta wiara wypełnia do granic, aż w końcu je przekracza i zalewa wszystko pewnością.

Dzieją się cuda. Bolesne niezmiernie. Biją niemocą i kalendarzem bez mety. Odległością, która jest dotkliwa, bo przejść się nie da. Dzieją się cuda, które rzeźbią każdą minutę szramą na duszy. Ale wiesz… że serce wciąż bije, a niekiedy nawet dwa organy połączone tłoczą tą pewność, choć dzieli je dystans. Myślę o tobie. Wiesz… myślę o tobie i jestem blisko bardzo. Chyba najbliżej dotąd. Cała schowana w tobie. Na stałe. Przylegam…

Nie wierzyłam. W sny ani marzenia. Choć śniłam człowieka. Nie był tak piękny jak spełniony sen. Który jest. Dotykam. Wyobrażam sobie kroki twoich palców – ten oddech na skórze położony delikatnie tak. I tak bardzo chcę cię pocałować. Zmyślam zdarzenia, sytuacje, dłonie, oczy czy słowa… zmyślam ciebie we mnie. Bezustannie.
I wiem już.
Bo teraz wierzę.
W spełnione sny.

Lidia Wylangowska
https://pl.pinterest.com/pin/507358714251304126/