pobudka zapachem wrzosu

Miejsce, w którym jestem... Do niedawna enklawa i rejon ucieczek, kiedy zmęczona cywilizacją, natłokiem komunikacyjnym oraz ludźmi szłam porozmawiać z niebem jakie spadało kałużami pod stopy, by następnie zanurzyć się w zieloność łąki lub pola. Często spotykałam tam zaprzyjaźnione sarny, bażanty czy jeże, a wieczorem były widoczne z oddali spod zarośli łopianu zielonopołyskliwe lusterka lisich spojrzeń. Pod moje okna często miał w zwyczaju przychodzić zając, który zaskoczony pojawieniem się betonowego lasu w postaci budynków jakie wyrosły na dotychczasowym miejscu jego schadzek z lepszą połową próbował rozwikłać problem nagłej konieczności szukania nowych ścieżek.
Teraz po tych miejscach z ich paletą tysiąca barw i odcieni pozostały tylko obrazy w pamięci. Wokół rozrosło się obszarem skupisko ludności, jakie zagospodarowało rozliczne i zróżnicowane pomysłem deweloperów budynki. Beton na ulicach, beton w oczach...
Siadam na balkonie i słucham. Budzącej się ciszy jeszcze lekko sklejonej snem. Otwarte gwiazdy bez konieczności ich zrywania. Same zgasną, by dać możliwość zaistnienia słońcu. Zamknięte sklepy, zamknięte drzwi, zamknięte dłonie i serca. Jeszcze chwila do dnia... zanim nadejdzie ciepło łóżka nie sprzyja do wyjścia. Do pogoni za czasem, zajęciami i marzeniami. Rozpychania się łokciami i potrzebami. Pośpiech dnia kolejnego - konieczność.. bo trzeba, bo już, bo spóźnieni...
Melancholia poranków, nieśpiesznych. Mały gest poprawienia kosmyka włosów na śpiącej obok twarzy.
Ciepło wplata swoje palce w oddech zimnej nieco jesieni, która jeszcze czeka... może przyjdzie burza, żeby można było potańczyć w deszczu...

Andrei Belichenko
(https://pl.pinterest.com/pin/388154061614182088/)