Myśli rozsypane na wietrze

Ludzie marnują. Tyle rzeczy... ważnych przepuszczają przez dziurawe palce. Nieuwagą. Marnują czas i życie jakby mieli w nadmiarze, bo każdemu się wydaje, że ma wieczność na własność - śmierć nie dotyczy... Upijają siebie, kłócą się i czekają. Jakby czekanie było zajęciem najistotniejszym w całej egzystencji i bez niego wszystko pozbawiało się sensu. Bo czekać jest łatwiej niż podejmować działanie... trwają. Niewygodnie i w uwieraniu przyciasnego ubrania.
A ja siedzę sobie na dachu nocy i razem z księżycem popijam herbatę w kubku. Moje piegi spadają po niebie twarzy jak gwiazdy - ale nie wróżyłam sobie spełnieniem takich perseid... marzę za to, może te piegi to moja zapłata za zachłanność nieposkromioną... za te życzenia nadmierne. Spełniły się bez precyzji proszone, więc przewrotność i poczucie humoru tego bożka co się nad nimi pochylił widać chichotem zza płotu. Ja wiem - to dla mnie by w głowie nie urosła pycha, więc obrywam po nosie pokorą.
Wyrwałam okiennice ramek od starych okien w których czytałam tylko wspomnienia z kiedyś. Wyrwałam i spaliłam bez żalu, by nie wracać do pielęgnacji żaluzji zasłon, które nie kryły dostatecznie. Wiatr rozsypał popiół jak prochy po polach i przestało we mnie być. Bólem. Połamało i nie będzie już jak nowe.  Nie czekam już. Nie patrzę jak wstanie obudzone... porysowało mnie dotkliwie.
Wystarczy.
Teraz chcę zamknąć w dłoniach. To wszystko za sobą. Zostawić.
Ludzie marnują... a ja chcę iść przed siebie tą drogą nieusłaną przez róże. Tą drogą, którą ścielą twoje oczy dla mnie.
I tylko boję się, że mam za mało słów i nie zdążę ci powiedzieć... patrząc ci w serce, że wierzę w miłość...
Dlatego nie chcę już czekać. Co jest ważne? Może nie wiem tak prawdziwie...
ale pocałuj mnie dziś. Prosto w serce. 

Vladimir Kush - Music Of The Woods
( http://vladimirkush.com)