Nie słuchaj to do mnie

Jest we mnie tyle słów niewypowiedzianych, które kwitną znaczeniami w mojej głowie. I boję się, że ich nie zobaczysz kolorem moich oczu, a ja noszę w sobie nieumiejętność określania ich głosem. 
Kiedy żyję patrząc na siebie i na ludzi mijanych korowodem czasu, w pośpiechu lub z uwagą umyka mi tyle istotnych spraw. Bo ciągle jest pobieżność i pośpiech, bo zaczynamy żyć w świecie nierzeczywistym, cyfrowym, który rośnie coraz bardziej niczym ciasto drożdżowe w piekarniku ciepłem. I nawet kiedy nie chcę to i tak w promocji dostaję do telefonu tablet lub do czytnika smartfon - byleby tylko związać mnie niewidzialną siecią jak pajęczyną opleść i dać się pochłonąć niczym mucha rosiczce - dobrowolnie i z radością zanurzając się w jej soku słodko wabiącym, paraliżującym coraz bardziej wolę. Tam w tych rzędach cyfr mogę wszystko - bo nikt nie wie kim jestem... dowolność - mogę kopać, uderzać, wyżywać się, obrażać, wyzywać, odkręcać kran i wylewać frustrację bo i tak mnie nie znajdziesz. Nic o mnie nie wiesz, nic nie wiem o Tobie - ale po Twojej wypowiedzi wiem, że mogę rzucić kamieniem bo niezgodna jest ze mną. Kiedy w nocy obserwuję poświatę niebieskiego światła okien zastanawiam się ile domowych ołtarzyków do oddawania kultu systemowi, który pochłania jak żarłoczna gąsienica liście fal mózgowych i przerabia na kukły zdalnie sterowane, służy zastąpieniu relacji międzyludzkich. Bo łatwiej włączyć i śledzić ze szklanego ekranu niż tworzyć coś samemu. Bo myślenie boli a rozmowa wymaga argumentów i kultury. Robotyka zmierzająca do tworzenia sztucznej inteligencji, która czuje, bo ludzie zaczynają nie czuć coraz mocniej... substytuty wieczne...
bo łatwo mijać nieuwagą na ławce kogoś kto leży - bo nie moja sprawa, bo się upił, bo jest brudny, bo kłopot, bo nie mam czasu, bo wcale nie widziałam... Bo łatwiej opluć i ocenić jednoznacznie niż pochylić się przez chwilę. Niezdrowe relacje, toksyczność świata uczuć i brak...
A wystarczy tak niewiele. Taki moment, który coś odbiera, który zmienia nasze widzenie i skraca dystans do siebie, kiedy widzimy kruchość egzystencji bez żadnej możliwości wpływu nagle zmienia się wszystko. Zatrzymanie w chwili, w przestrzeni, na powierzchni i czucie połączenia jedynego w swoim rodzaju. Przestają być ważne te wszystkie okazje na jakie czekam. Te rzeczy odkładane na później. Te minuty, które kiedyś dadzą czas na realizację odłożonych do szuflady spraw. Na kiedyś. Bo to kiedyś nagle staje przede mną i mówi dziś albo nigdy.
I nagle widzę, że to dziś jest specjalną okazją do powiedzenia, że Cię kocham, do pokazania chmur o dziwnym kształcie i wróbli kłócących się na drzewie, do wsunięcia dłoni w dłoń by poczuć ciepło i do przeczytania Ci tego fragmentu książki, który właśnie mnie zachwycił, do podzielenia się okruchem chleba, do powąchania zapachu bzu i smakowania lodów o niezidentyfikowanym kolorze, do ugotowania dla Ciebie zupy, którą lubisz i podania Ci szklanki wody. Do słodyczy życia, która ukryta jest w codzienności. Takiej jaką tworzymy sami.

brakuje mi
ciepła ludzi
mijających każdego dnia
na ulicy
spuszczeniem oczu
lub złością
na ustach
ulepionych
z papierowych wycinków
gazet
w których
nie ma życia
empatia umiera
na krzyżu
rozpięta obojętnością
nie znasz mnie 
wcale
a jednak
przebijasz gwoźdźmi
nadgarstki
moich zdarzeń
w złudzeniu
że ci wolno
wszystko
złam mi kark
nadstawiłam przecież
nieposłuszeństwem
wobec twoich sądów
a potem
z dumą patrz 
w swoje oczy
martwym  odbiciem

Michael Cheval - Circle Of Time
(https://www.pinterest.co.uk/pin/818599669739843241/)