Tam obca i tu też nieswoja. Nie mam.
Na ziemi niczyjej . Ogień we mnie suszą wyrosły trawi i patrzę w bezprzestrzeń swoich oczu. Jak na innej planecie oglądam tubylców ciekawością. Jestem by powodować zderzenia i odgałęzienia jedynie. Bez zasiedlenia. Kolizyjność mojej natury.
Bo mnie brak.
Są tylko wielkie wybuchy wspomnień i czarne dziury.
Nie można wrócić do niesiebie. Można tylko podziwiać wielkie mury i złudzeniami brukować kostki własnych nóg...
Wciąż za daleko jestem... choć dla tylu widoczna.
Czerpana jak źródło - a przecież nie mam w sobie czystości kryształu. Brudna wciąż węglem... stanowię odbicie. Skąd tyle wiary?
Że potrafię...
Tomasz Alen Kopera - TA05
(https://www.facebook.com/Tomasz-Alen-Kopera-153589598121489/)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz