zamykam oczy
z daleka od siebie
bo wyszłam
na chwilę
nie zdążyłam nawet
zarzucić płaszcza
na bose stopy
pada
deszcz mgły
z twojego spojrzenia
niewidzącego
bo jesteś
jak ślepy
karmiąc się
mrzonkami
mówisz słowa
okrągłe
które
kaleczą
moje wnętrze
kantami
a przecież
już dawno
wystawiłam
twoje buty
za parapet
moich oczu
teraz
wyszłam z siebie
zostawiając
za sobą
brak adresu
zacieraniem
śladów
wrócę
kiedy wyjdziesz
Victor Bauer - Ocean Breeze XVI (http://www.victorbauer.com)
Tak sobie myśle, że rozstania nie są może takie złe skoro powstają po nich piękne wiersze.
OdpowiedzUsuńWszystkiego dobrego Ci życzę.
Rozstania czasem są konieczne. Jednak trudno je zasypać popiołem jeśli się wraca do pewnych kwestii mimo ich zostawienia.
UsuńDla Ciebie również ciepłe pozdrowienia przesyłam.
Chciałoby się rzec - wyszłam z siebie, zaraz wracam. Powiem za Stokrotką, że rozstania oraz inne przykre zdarzenia generują piękne strofy...
OdpowiedzUsuńJedna z moich ulubionych piosenek. No cóż - to co dotyka mocno silniej się czuje, więc łatwiej przełożyć na wersy.
Usuńkobieta z obrazu... aż się chce krzyknąć: zaczekaj, pozwól mi pójść z Tobą
OdpowiedzUsuńa potem dogonić, żeby już nie czekać na żadne powroty.
jeśli ona pozwoli się dogonić...
Usuńpozwoli - przecież widzę, że idzie tak, żeby (wreszcie) ktoś dogonił...
Usuńi rękami szuka kogoś, komu mogłaby pod ramię dłoń wsunąć i czuć się ... niesamotną zanim wieczór dojrzeje.
a ja widzę, że idzie tak by zostawić wszystko za sobą
OdpowiedzUsuńja zostawiłbym na tym piasku resztki dumy, wszystkie przesądy i każdą pochopność, żeby tylko pozwoliła mi zamknąć swój świat w mojej dłoni. Jeśli malarz spotkał tę dziewczynę i pozwolił jej odejść po namalowaniu, to znak, że był kretynem i geniuszem jednocześnie. trudno zebrać tak wiele uczuć w jedną białą koszulę i krok niespieszny.
OdpowiedzUsuńona nie ucieka - ona czeka, aż ktoś otworzy usta i nie pozwoli jej zniknąć na horyzoncie - ona prosi, żeby ją odnaleźć w bezkresach - piachu i wody. Trudno się obronić przed tym obrazem - jeden z najlepszych, jakie na Twoich stronach zobaczyłem, a przecież wiele ich było - im dłużej oglądam, tym większe wrażenie wywiera - boję się patrzeć dłużej. Zerknę znów, ale najpierw uspokoję zewnętrze.
Uspokój i zerknij... może wypatrzysz więcej niż myślisz.
OdpowiedzUsuńspokój jest wtedy, kiedy głowa wtula się w komplementarne ramię, kiedy dłoń spotyka tę pasującą, kiedy świat jest zdobywany dwiema lewymi, albo dwiema prawymi nogami - nigdy na przekór - widzę więcej niż mam odwagę napisać. W tej pani widzę własne tęsknoty, które sa zbyt... na tym poprzestanę - uwierz - są zbyt
Usuńtęsknoty, marzenia, pragnienia... nie bywają raczej zbyt
OdpowiedzUsuńich realizacja czasem tak - to z reguły pomiędzy
życzę Ci tej komplementarności
nie cierpię morza, ale za tą panią poszedłbym - niechybnie.
Usuńtrudno będzie spotkać taką urodę domniemaną, kiedy ubiera się w aureolę krajobrazu, który nie jest mi jakoś pisany. wolę ośnieżone szczyty, niż bezkres poziomu w drgawkach fal.
nie ma rzeczy niemożliwych jeśli istnieją chęci
Usuńludzie, to coś więcej niż "rzeczy" - pomimo chęci - można spotkać niechęć
Usuńowszem
OdpowiedzUsuńa sparzenie boli tak, że często powstaje skorupka barier
i wtedy z pewnością się nie spotka
nie wiem, co zrobił pan Victor, ale ten obraz woła mnie do siebie za każdym razem, kiedy zaglądam do Ciebie. zupełnie, jakbym czekał na ciąg dalszy.
Usuńdziękuję za to widzenie, bo sam nie znalazłbym na pewno.
i to Twoje:
wrócę, kiedy wyjdziesz... zostawia mnie bezbronnym
Pan V.Bauer jest bardzo utalentowanym malarzem - w jego obrazach za delikatnością kryje się bardzo wiele emocji. Cieszę się, że mogę pokazywać te obrazy, które zwróciły moją uwagę - poszukaj w jego galerii na stronie podanej przy powyższym obrazie - może znajdziesz jeszcze coś co do Ciebie przemówi.
OdpowiedzUsuńPrzepraszam - nie miałam zamiaru Cie rozbroić...
poćwiczę cierpliwość i poczeka, co wybierzesz jako tło wiersza.
Usuń